Çekiliyor damarlarımdan kanım, düşündükçe..
Düşünceler kafamın içinde aç bir tavşan gibi..
avlanmadan beslenmek meselesini çözememiş
şu yazın kokusuna bak..
kim eksik olmak ister bir nefes daha almaktan?
Oysa heybemizdeki kadar biçilmiş hava
bu güneş anca kendi çapında biri için olabilir,
bana ya da sana sonsuz değil ki?
Birer birer eksiliyoruz..
birer bireriz çünkü.
Oysa bulmuş en ilkel canlı bile
sonsuza dek var olmanın erdemini..
Tüm yüklerinden kurtularak,
el, kol, bacak, kalp, yürek, omurga...
Sonunda tek bir hücre kalıncaya dek atmış yükünü..
Bir hücre senden..
Bir hücre benden..
Onlar da sürüklenerek bir vazgeçişin koynuna
Ne sen, ne ben..
Hem sen, hem ben var olacağız yeniden.
Bir isimde birleşecek varlığımız.
Bir ismin geçmişi olacağız.
Bu gölgeyi kaldırıp atmak için küçülelim
Damarlarımı kemiriyor aç düşüncelerim
Bir meyve vermeden gitmekten korkuyorum
Korkutukça acıkıyor
acıktıkça daha çok kemiriyorum içimi
Bu tavşan oyukları, bu kuru dallar..
Yaz kokusuna rağmen boş caddeler bundan sebep..
Bir park olsa hani, gıcırdayan bir salıncak..
Kum olacak beni kemiren aç tavşanları
oyuklarında tutan korkuluklar
Ah..
O kumları ezerek büyüse..
İçimdeki umuda giydirdiğim
kırmızı papuçlar..