Bir Zamanlar

"İkikere iki benim kitabımda ya çok eder; ya sıfır."

Şöyle bir düşününce ben bir saniye önce ne isem şimdide oyum. Hatta dün ve ondan önceki gün... geçen seneden bile değişmeyen çok şey var... Kendimi bildim bileli sahip olduğum prensiplerim var. Yani düşününce; şu ahir zamanda beni büsbütün değiştiren bir olay yok. Normalde bütün insanlar içinde bu durum böyledir. Ama belirli bir değişim illaki oluyor hayatlarda (kişinin gelişime meyli ile orantılı olarak). Zaten bu değişimi kabullenmemek ve bu gelişimin önüne dikilmek ilk başta kendine hiyanettir. Beni bugün ki ben yapan olayları veya kişileri birer birer (veya hepsini) değiştirmek istemek, kabullenmemek, kendi mevcudiyetimi belirsizliğe dayandırıp kendi hayatımı bir yabancı olarak yaşamak gibi birşey olacaktır. Sadece birşeyler yoketmek değil, fazladan birşeyler katmaya çalışmakta bu etkiyi yaratır. Bu konuştuklarım bugün sahip olduğum ben'i ben yapan zaman dilimi için geçerli. gelecek için bunları söylemek, takdir edersiniz ki, çok saçma olur.

İnsanlar için mesafeler hızla kısalıyor. Kendi geçmişinizle ilgili görgü tanıklarına ulaşmanız saniyeler sürüyor. Peki bir suç veya başarı olarak gördüğünüz sonuç,siz, neden bu delillere hali hazırda sahip değilsiniz? Sizin siz olmanızda payı olan olaylar veya kişiler neden size bulmanızı gerektirecek kadar uzak? Bakın sonuçta oluşan bütün bir başarı abidesi yada bir hezimet olabilir. Yada herkes tarafından kabul gören aşikar bir durumdur. Önemli olan hayat işlemi yapmış ve sonucu bulmuştur. Bu durum en iyi ihtimalle bir saniye sonrasına kadar değişmeyecektir. Yani geçmişten parçaların bu bütünü değiştirme şansı zaten yoktur.

Diğer bir durumda geçmişte "aranmak" sizin için sadece romantizm ve nostalji aromalı bir istektir. Amacınız filmi en baştan tekrar seyretmektir yani. Mutualist ilişkiler kurmak ve bunu gerçekleştirmek amacı gayet masumane, kabul ediyorum. Ama bunu ortaya çıkaran şeyin artan ilgi görme isteği olduğunu da siz kabul edin. Sonuçta sorguladığınız şey filminizin akılda kalıcılığı ve diğer hayatlarda nekadar yer ettiğinizi öğrenmektir. Eğer ben bu tür ispat filmlerinden tiksiniyorsam bunu reddetme hakkım olmalı. Sizi unutmamış olmak, sizi tanıyor olmak, sizinle güzel vakit geçirmiş olmak yada sadece selam vermiş olmak... Bunların hiçbiri kendi hayatım için özgünleştirdiğim ve sizinle aynı duygu yoğunluğuna bulanmış olma zorunluluğu bulunmayan anları sizinle paylaşmak zorunda kılmaz. Sonuçta ben kendi işlemimi yapmış ve bir sonuç bulmuşum; bu benim. Bununla ilgili işlem detaylarını ve sizin bu işlemdeki yerinizi size söyleme gereği duyuyorsam bu sizin o işlemin içinde etkili bir eleman olmadığınız anlamına gelir.
İnsanların sizden sonra ne olduğunu merak etmek ise daha acıklı bir konu. Bu ilgi görme isteğinin ötesinde geçen zamanda bilmem kaçıncıncı kez demlenerek abdest suyu kıvamına sokulmuş hayallerin acısını sizinle aynı durumda olan geçmişten başka bir yüzle birlikte sizin dışınızda ortak bir sebebe dayandırma ihtiyacıdır. Siz pusuya düşürülmüş, hiyanete uğramışsınızdır. Bulunduğunuz nokta bu zorlu savaşta yapabildiğinizin en yiisi, geçmişten bulduğunuz sizinle aynı durumdaki kişileriniz ise bunun ispatıdır. "Bir zamanlar, bir takım insanlara yapılan bir takım haksızlıklar" ın kurbanı olmanın tesellisini ararsınız. Yada sonuçta ortaya çıkan başarınızı bir güneş gibi elleriniz üstünde yükseltip geçmiş ve geleceğe meydan okumak için girersiniz bu arayışa. Benzer durumlardan geçtiğiniz her insandan daha iyi, daha mutlu ve daha güçlüsünüzdür. Övünmek en büyük hakkınız muhakkak. Ama başarı ve onca güç sizdeki ilgi isteğini gidermemiştir. Siz de bunu göürnüşte sizin kadar şanslı olmayan başka bir insanın mutlu kayıtsızlığında anlayacakasınızdır zaten, eğer gerçekten göründüğünüz kadar mükemmelseniz.

Öyle yada böyle mümkün olduğunca çok kişi tanımakla insanları iyi tanımak arasındaki uçurumu ve bunu anlamanın kıldan ince kılıçtan keskin yolunu öğrenmeden geçmişin güvenilir yaşanmışlığını geleceğe taşıma riskini göze almak sakıncalı bence.