KAİDEYİ BOZMA!

Kalpte muhfaza o kağıdı buruşturup at!
Beyaz olmak önemli değil
eğer yazmıyorsa alnında "Most Important"
gerisi yalan!
gerisi manevra fakat hayat dar alan!
kabuğundaki vitaminden sıyrıl!
savrul ve tependeki akbabalardan kurtul!
içini boşalttık gevrek hikayelerle
isyan etsende farketmez, sağlam kaidemiz!
özür dileriz, çoktan seçmeli herşey
yok kimseye imtiyaz! yok geri iademiz!


İnsan olmak suç mu acıtasyonu geçti
Anla! bu sefer acıkan sürü seni seçti!
Değiştir nakaratını, hayatı güzelleştir!
Uymazsa sana alem herşey güçleşir!
Geri dönüşüm pazarına katılıp arttır fiyatını;
Aç buruştuduğun kağıdı otur üstüne kıçınla düzleştir!
ve tak gözlüklerini, gizlenir herşey zamanla siyah camlara
Ses çıkarma! itaat et seni pışpışlayan derin amcalara!
Sana geliyor akın akın güzel kızlar!
Elini attı bak göğsünde kabaran cüzdanı okşar!
Çekinme! içindeki hayvanı aşkla doyur!
Afferin işte bu büyük adam olma yoludur!
rehine bırakılmış kalp ve buruşuk bir kağıt!
özür dileriz, tek gidişlik tüm biletlerimiz!
yok kimseye imtiyaz, yok geri iademiz!

Tarihin kanunu bu; söz uçar yazı kalır!
Aniden göğsünde şehvetli bir acı
Hesap kabarır!
"Off" olmadan çıkar kurtlu kabuğunu kurtul!
Kokmazsa leş gibi tenin belki akbabalar seni unutur!
Bak sana yaklaşıyor siyah bakan bir amca orda!
Elinde buruş buruş bir kağıt, okumamış daha!
Değişmeden olmaz bu işler!
Değişmezsen birileri derini işler!
vazgeçme, maç 11'i tamamlayınca başlar!
Son dakikada giren oyuncu maçı ateşler!
Bırak yuhlasın seni kaidesi sağlam ağalar!
Gerçek taraftar iyi oynayanı alkışlar!

Bak nekadar çok numara var hafızanda
Ama hatlar karıştı!
Rehindeki kalbini almak için şeytan özünle yarıştı!
Bukadarıyla kurtuldum sanma!
Ruhunu sattın!
İnsanlık sözleşmeni buruşturup attın!
Sana büsbütün verilmişti ama...
Sen kaideni 365 ile giderken yırttın!
Şimdi siyah cübbeli bir adam sorgusuz ve sualsiz:
"Afederdsiniz ama artık benimsiniz!
Eminim filmin sonunu böyle tahmin etmemiştiniz!"
Durma şimdi af dilemek için kötü zaman en iyisi bas gaza!
çarp bir boş vaktine, tüm ibadetlere sebep bir kaza!
Bir yanın azap azap ateşler bir taraf sefa!
belki kurtarır seni iyi yazılmış bir müdafa
Özür dileriz, kurtuluş belgemiz kalbin muhafazasında!
Yok ödünç vermeye niyetimiz, yok fazladan bir nüsa!

BANK

Önüme bakarak yürüyorum...
baktığım yüzler suçlu
ben suçluyum.
Şimdi gözyaşlarıyla
Hüznü alkışlatmak gerekmiyor
Kırılması öğütlenen oyuncak gibi
rolümü yerine getirip
tüm hevesleri yitirip
hala gülümseyen yüz olarak giriyorum
hatıra sandıklarına..

fotoğraflarda gülümserken
yıllar sonra bakacağını düşünmedim
yılları hiç hesabetmedim..
baktığım yerde gördüklerim..
ve aklımda kalan sadece sen..
gülümseyişime sebep biçtiğim..

Şehir için sıradan bir yüz
Yüz yüze bakmak için hayli yorgun..
Bankta gazete okumak kadar yalan;
her insan için en iyiyi istemek
Kendine yenilenler bilir;
Yüzündeki resmi dolaştırıp caddelerce
Resmi tanıyan birinden dinlemek kendini
eniyi büyüdüğünü hissetme yöntemi
Denize bakıp ağlamak kadar soylu görünmesede
Göz yaşını yağmurlara gizlemeyi öğrendim
Sokak lambaları altında
sadece Tanrının gördüğü bir sahne..
sokaklara damlayan yağmurların
coşkulu alkışlarıyla biten gece.
sınıflarca insan arasında
önlerde veya arkalarda izledik hayatlarımızı
sadece benim gülmem ve sadece benim ağlamam
İŞTE BU BENİM FİLMİM!
demek için yeterliydi!
Kaç kez bekledim yağmurları..
suskun salonda yankılanan yağmur sesini..
perdeler kapanana dek..

Hiçbir gün ışığı aydınlatmayacak
Kaygı kumabaramın paslı içini
Trafik ışıkları gibiler hepsi;
dur düşün, hazır ol çık dışarı
ve geç üzerinden nehirlerin
Kara yılan gibi uzanan yolların
sürüklediği hayatlara katıl
Akrep ve yelkovan kolları kapanınca
hayatın masal olmadığını anla
Kendini kaybeden insanlar bilir..
incecik bir çizgidir günah..
Göz kapakların kadar...


Başka başka şehirlerde olsa
Başka başka yüzlerde çıksa karşıma
Bankta gazete okumak kadar yalan
Her insanın sana inandığını sanmak.
Bu şehirler arası yol hikayesinde
Omzuna başını koyan yabancı biri
Hakkımda bilmediği ne çok şey var!
Ne çok şey var hakkımda bilmediğim!
İşte inanmadığım yüzler..
şaşırmayan yüzüm...
En az onlar kadar suçluyum!

cami kadar inançlı olmak
Devlet binası kadar sağlam..
Anıt kadar mağrur...
Bir şehir olabilmek için savaşıyor insanlar
Atıklarıyla boğdukları huzur
Kestikleri umutlar..
Nasılsa yarına çok var..
ve orda
herşeyin iyi olduğunun ispatı
bankta gazete okuyan bir adam var..

İçimde bu şehre, kendine benzettiği herkese
kendime öfkem var..
Şimdi bu öfkeye
Herşeyi değiştircekmiş gibi inanmak boş
geceleri masallara terkedilen sokaklar gibi..
Ne döndüğüm ne yürüdüğüm çevre benim değil..
Oysa ben geçmişteki birçoğu için
Aniden sandıktan çıkan
unutulmuş bir resim olmayı seçtim çoktan
Bu korkutmuyor beni..

Korktuğum; dinlediğim şarkıların bitmesi..
İzlediğim filmleri anlamamak..
Denizler üzerinde yürümek..
ve birgün
tüm dünya uçuruma sürüklenirken
çığlık çığlığa bir kurtuluşa mani
bankta kaygısız gazete okumak..

Korkum; Bunca ihtirasın altında kalan
gri bir şehir olmak...
Vaadedilen cennet;aşk
Dikiş izi gibi derimde uzanan rayların ucunda
Niçin yaban gülleri kadar uzak?

FİKİR OFİSİ

Buradaki bütn fikirler şahsıma aittir, gelecekteki ben dışında kullanım hakkı yine bendedir:)

En Küçük An Teorisi: Bir insanı tanımak için yıllar değil, gayet doğal hareket ettiği küçücük bir an gerekli ve yeterlidir.

Sarılış Teorisi: Kadınlar ilk öptüğü erkekleri değil genelde ilk sarıldığı erkekleri kolay unutamazlar (Çoğunda aynı kişidir ama esas neden budur)

Askılık Teorisi: Eğer bir insan yanlış bir bilgisini değiştirmek istemiyorsa o bilgi üzerine astığı birçok ilgi mevcuttur, fazla üzerine gidilmemeli.

Benden Öte Teorisi: İnsan başkalarına hoş görünmek için giyindiği zaman; sadece kendine yakıştırdığı için giyindiği zamandan daha kırılgan,alıngan, öfkeli ve ezik olabilir.

Tercihler Teorisi: Erkekler sevdikleri kadınları, kadınlar ise kendisini seven erkekleri evliliğe götürmek isterler.

Hüzün Senfonisi teorisi: Kadınlar bitirirken bile masum olmayı başarırlar. Erkekler, ilişkiyi bitirmiş olmak gibi ağır bir madalyayı boyunlarına asarak kazandıklarını sanırlar.

Geceden Geçemeyeler Teorisi: Nuri Alço istisnası dışında erkekler kızlarla ne yapmak istediklerini gayet açık ve net belli ederler. Kadınlar duymak istedikelrini erkeklere söyletir ve bunun üzerinden hesap isterler, netekim hesap gelmez.

Renkli Yol Teorisi: İnsanlar hayatı boyunca yürüdükleri yollarda kendileri gibi insanlarla karşılaşırlar. Tonları farkı olsada ana renkler aynıdır.

Tekerlek Teorisi: Doğada, eşyalarda ve insanlarda ençok ses ve arıza çıkaran şeyler genelde olduğu yerde dönebilen şeylerdir. (Dönebilen kavramı içine insanda dahildir)

Çözüme Varım Teorisi: Kadın makas, erkek taş ve "problem durum" kağıttır. Aralarındaki ilişki aşikardır.

Nefret Etkisi Teorisi: İnsanlar en çok sevdiği insanla ilgili bilgi sahibi olmak istediği kadar en çok nefret ettiği insan hakkında da bilgi sahibi olmak ister. (Hatta bazı durumalarda bir okadar yakın)

Geribesleme Teorisi: Erkek/Kadın yeni ilişkisindeki her başarısızlığın hırsını eski ilişkilerinden çıkararak denge kurmaya çalışır ve belli aralıklarla kendini hatırlatarak ilişkinin tamamen bitmesini engeller.

Vampir Teorisi: İstenmeyen bir duruma bulaşan ve çözüm bulamayan her insan başkalarını da bu duruma çekmeyi ister ancak sadece bir kısmı bunu dener.

Sahibim Teorisi: İnsanlar eşyalara değer veririler bunun sonucunda eşyaları kullanıldığında kendilerini kullanılmış hissederler ve tepki gösterirler. (Uzakdoğu kültüründe durum farklıdır, eşya ne kadar çok kişi tarafından kullanılmış ve eskitilmişse okadar değerlidir)

İnsan-Toplum Kuru: Bir toplumun gelişmişliği eğitim verilen birey sayısı ile bu eğitim sonunda toplumda doğru yerini bulan kişilerin oranına bağlıdır.

Satış-Destek Teorisi: Firmalar ürünlerini ençok; klavuzuna dilini eklemediği, bakım-onarımını tam olarak yerine getiremediği ve ürünü tasarlarken temel aldığı "global" yapıya dahil olmayan ülke ve bölgelerde satarlar.

Yabancı Dil Teorisi: İnsanların çoğu kendi dilini iyi tanımadığı ve buna bağlı olarak bir dilin yapısını anlamadığı için yeni bir dil öğrenemezler.

Devamı Gelecek...:)

DUVAR

...

Buraya kadar her şey normaldi derin bir nefes alıp düşündüm "Sıradan bir insanın duvarla ne sorunu olabilir ki?"

Elimde neşter kendi saçlarımı kazıyordum, biraz kan ve bolca saç teli... Duvara asılı aynanın karşısında kendime acıyarak bakıyordum. Acı insanı kuvvetlendirir, peki neden güce ihtiyacı var insanın? Acıdan korktuğu için.. Güçlü her insanın aslında birer korkak olduğu çıkarımını yaptığımda son saç köklerini kafamdan kazımıştım. Ellerim kan içindeydi ve neşterde.. Biraz sonra kapı çalacak ve o beni görür görmez çığlık atacaktı. Aslında onun beni böyle görmesini isterdim, biraz olsun bendeki bir değişikliği fark etmesi hoşuma giderdi. Ama kendine zarar veren bir psikopat gibi görünmeyi kendime yakıştıramadım. Yere bir çığlık gibi saçılan saçlarımı topladım, bir kaç damlalık kan lekesini temizledim ve kafamı soğuk suyun altına tuttum... Su küvete önce pembe sonra kırmız ı ve sonra yine pembe renge büründü, kafamı kaldırdım... Aynadaki yer yer kırmızıçizgilerle dolu bu kafa benimdi artık... Biran için çok güçlü bir istekle aynaya yumruk atmayı istedim. Ama onun o ince kırılgan zarif yapısının ardında sağlam bir duvar vardı, bu benimde canımı acıtırdı.

Üzerimi değiştirip, etrafı son bir kez yokladım. Dizüstü bilgisayarımdaki şarkıları ve ses sistemimi kontrol ettim. Kahve için suyu ısıtıcıya koyup beklemeye başladım. Beklerken televizyonu açtım, sonra MSN'de kimler var diye baktım, kendime bir sandviç yaptım ve üzerinde "For your lips" yazan kupamla meyve suyu alıp yedim , tişörtüme bir damla ketçap döküldü daha fazla dağılmasından korkup hiç dokunmadım, ketçap kurudu, kanlı bir kafayla beklemediğime dua ederken kapı çaldı.. Geciktiği için üzgündü, evden çıkması zaman almıştı bu kelimeler hızlıca gayet planlı çıkmıştı ağzından. Hiç ama hiç samimiyet yoktu zaten onunda böyle bir amacı yoktu... Çantasını tekli koltuğa bıraktı, tek yanaktan öpüştük ve oturdu... Diz üstü bilgisayarımın karşısına oturdu, göz ucuyla ekrana (neyle uğraştığıma) baktı sonra benim oturmama fırsat vermeden bir bardak su istedi... Kafamda söyleyeceklerime odaklanmış içte son bir tekrar yaparak suyu aldım tam dönerken ayağım mutfakta küçük bir kartpostalı taşımaktan başka hiçbir işe yaramayan duvarın köşesine çarptı... O duvar köşesi bu gün için sivrilmiş ve bileylenmişti sanki.. Suyun bir miktarı döküldü, acımı bir kenara bırakıp suyu tamamladım ve salona doğru giden uzun ince yolu adımladım... Gelir gelmez istediği ilk şey olan sudan ancak bir iki yudum alıp bu konuşmanın sonuna kadar kalacağı yere bıraktı... "Saçlarını kazımak nerden aklına geldi" diye sordu, bu 'senin farkındayım' demenin en uç şahıs kipinde söylemiydi ve ben ona ancak genel nezaket içinde cevap verebildim "sıcak"tı ve ben birden saçlarım olmadan serinleyeceğimi anlamıştım. Şu saniye konuşmaya ilk başlayan kişi daima sorularla muhatap olacak ve savunmadan atağa fırsat bulamayacaktı, bu ben olmamalıydım, ben bu hatayı yapamazdım..."Aslında ben" diyen ses benimdi, konuşmaya başlayarak hem kendi içimdeki bahsi hem de mevzu bahsi baştan kaybettiğimi hissettim,geçici bir histi ve devam ettim...


"Aslında ben... Her zaman yaptığım gibi kafamdakileri seninle paylaşmak istedim. İkimizin de bu ilişkide büyük emeği var (işte kompliman için adanan koca bir yalan, umarım bunun vebali bana değildir) ve sende öylece boşa yıpranmasını istemezsin. Senin her an yanında olmak için elimden geleni yaptım, buna karşılık senin kurallarına ve yaşamına saygı duyup senden böyle bir şey beklemedim, bana verdiklerinle gayet mutluydum. Ben içindeki bütün tabuların ardında ben varım sanıyordum, kurtarılmayı bekleyen ben... Ama seni tanıdıkça bu tabuların amaçsız kuleler olduğunu ve çoğunun sana senden öncekilerden armağan edildiğini gördüm.. Kulelerin içi boştu, bomboş duvardılar... Ben Don Kişot gibi mızrağımla her saldırıldığımda yerlere yuvarlanıyordum, sen bu savaşı anlamsız bu koca devleri ise zararsız görmekteydin hatta onları koruyordun bana karşı." Masallarla büyüyen bu güzel yüze anlattıklarım ninni gibi geliyordu, ancak cümlenin sonunda patlayacak ünlemli bir yargıyla kendine gelecek ve savunmaya geçecekti..

"Sahip olduğun hiçbir şeyde gözüm yok, senin mutlu olmanı hangi koşulda olursa olsun istiyorum. Ben özgür bir alan istiyorum, ben aşkımı sınırsız yaşamak istiyorum ve bunu yapmayan 5 küsur milyar insanı örnek almaya hiç niyetim yok.. Eğer gerçeği arıyorsak gerçeği bu aşkın.. Senden bunun için istediğim tek şey bir kez olsun aşkında sende güçlü bir deprem yaratması ve en azından birkaç putunu toprağa gömmesi oldu, ama bu deprem hiç gelmedi.. Bana sevdiğim şarkıları söyler gibi bahaneleri söyledin... Ağladın, buna dayanamayacağımı bile bile... Artık savaşı bitirmem gerektiğini ve bu kara kulelerin arasına sığabilecek bir kulübeyi kabullenmemi istedin... Senin için bırak dağları delmeyi içimde tek bir tepe bırakmadım... Yüreğimin bir ucundan bakınca diğer ucundaki en ufak bir gölgeyi fark ediyordun.." Tıpkı şimdi karşında aczimi fark ettiğin gibi... "Ben senin gibi kuleler dikemem, sana benimle yaşaman için çitler öremem... Ben sis, yağmur, fırtına, kar... Göğün alabileceği kadar bulutla çökerim üstüne... Sen bu mavi göğün bittiği yerde bekleyen bulutları görmedin.." Gözleri bu tehditkar cümlelerin sahibi aşk'ına bakıyordu dikkatlice.. "Aslında sen gelmeden öncede bunu düşünüyordum ben, benim seninle sorunum yok ben beni içine hapsetmeye çalıştığın duvarlara karşıyım" Az önce bir yumrukla cam parçalarını duvarın böğrüne saplamak istemem ve mutfaktaki o hain çıkıntıya bilinçsiz savurduğum tekme ile düşününce..." Bu benim doğam, ben hapsedilemem... Ben seninle yaşamak istedim, sadece seni yaşamak değil... Seninle yeniden konuşmak için arayıp telefonu kapattığımda aynada parmakların arasında su gibi akışkan olan saçlarımı gördüm, bana verdiğin bu küçük armağanlar beni sana aciz kılan zehirlerdi.. Dudaklarını özlemem, saçlarımdaki elin ve sarılman... Beni etraftaki herkesten yiyeceğini sakınan bir yılan gibi sarıyordun..." Yüzü buruştu, allak bullak oldu be ben o kulelerin onun içini darmadağın eden birer deve dönüşmesi için yaptığım ayine devam ediyordum.. " Bu aşk değildi, ortada emek harcanan bir şey vardı evet ama bunlar yıkılmayacağı belli olan duvarlara atılan boş, acı evren yumruklardan farksızdı.. İşte o telefondan bugüne kadar kendimle savaştım ev işte bu sabah .." tıraş bıçağı bulamadığım için neşterle.. " ..ellerinin gezdiği saçlarımı kesip attım, ellerinin sıcaklığına alışmışlardı, bu konuşmayı gölgeleyebilirlerdi.." Kafası öne eğildi, aşkına okuduğum meydan o çok yüksekte izlediği kuleden ona serenat gibi geliyordu...Mağrur bir hüzün taşıyordu.. Boynunun eğildiği şu anda istediği ünlemi vermenin tam zamanıydı, bu ayinimin en zor kısmıydı, ikimiz içinde... "Artık seninle olmam imkansız, kafamdaki kesikler sızlıyorlar, içim sızlıyor ama seninle olamam artık.." dedim.. Kafasını kaldırdı, bilgisayarımın ekranına baktı, başka biri olabilir miydi? Bu kadar yolu gıkını çıkarmadan gelen biri hem de böyle bir pozisyonda defalarca alttan alabilmişken neden bitirmek isteyebilir ki? bunları düşünüyordu belki de... Sonra toparladı kendini ve " Senin için bu kadar büyük sorunlar olduğunu bilmiyordum, sen mutlusun sanıyordum. Bu küçük dargınlığı da öncekiler gibi atlatacağımızı sanıyordum..." diyerek beni az önce galip çıktığım meydana çağırıyordu, içinde bir deprem başlamıştı... "Benim için ne kadar değerli olduğunu sana ifade edememiş olabilirim, o tabular kuleler her neyse hiç biri beni sınırlayamaz.." deprem şiddetleniyor ve tabular yıkılmamak için canavarlıklarını untumuş benden merhamet bekliyorlardı. Onların bu düzeni bozacak güçleri kalmamıştı.. Yine iş bana düşmüştü.. " Sen istedikten sonra, biz istedikten sonra… Bende hiçbir zaman sınır görmedim yaşayacağımız hayatta.." diyebildi sesi titreyerek, çünkü bir adımdan uzağa hiç bakamadın dememek için zor tuttum kendimi, her şey kafamdaki gibi olacaktı.. " Ama eğer başka bir nedeni varsa... O senin bileceğin iş, benim için vazgeçmekte bitirmekte o kadar kolay değil..." Yanıma yaklaştı, elimi tuttu halıya damlayan ketçap lekesi hangi ara oldu diye düşünürken kafamı kaldırdı, gözlerime baktı.. " Biz bunca zaman çok şey aştık.." ben o engelli koşunun daima favori atı olmuşumdur zaten... "Şimdi düşün biraz daha, benim senin için yıkamayacağım kule yok... Kurtar beni bu kulelerden prensim" deyip hafifçe gülümsedi.." Sonra iyice yaklaştı boynuma sarıldı, tutunup tırmanacağım ve ömür boyu beni kuleye hapsedecek saçları omzumdaydı... Boynunda parıldayan bir kolye klipsi gördüm elimi attım, klipsi çözdüm.. Aniden geri çekildi "N’apıyorsun?" demesiyle kolye boynundan çözülmüş elimde sallanıyordu... İlk yıldönümümüzde hediye ettiğim bir kızılderili savaş baltasıydı bu. Elimde sallanırken ikimizde bir an bu baltaya baktık... Savaş daha bitmemişti, o tabular, o bencil yaşamı ve dönsem de değişmeyecek bu soğuk güzelliğe bir savaş yarası lazımdı. Ben kafa derimde zonklayan yaraları nasıl hissediyorsam o bu savaş balatasının bunca zaman gömüldüğü koynundaki boşluğunu bir ömür hissedecekti.. "Sen bu kolyenin de, bu yüreğinde hakkını verecek biri değilsin, sen sadece sana aitsin.. " diyerek ömür boyu kanayacak yarasını göstermiştim ona.. Ayağa kalktı gözleri dolu dolu hızlıca çantasını aldı ve "Baştan beri yalandı değil mi?!" diyerek ağlamaya başladı.. "Evet ve hala devam ediyorsun" dedim.. Bir hışımla çekti gitti.. Kapının kapanışı duvarları titretmişti... Ardından gidip kolundan tutumak istedim, ama bu zarif kırılgan durşunun altında kalın duvarlar olduğunu düşündüm, bu benim canımı acıtırıdı.. Dudak izlerini taşıyan bardağı lavaboya bıraktım, ısıtıcıdaki sıcak suyu bir kaşık kahveyle kupamda buluşturdum.. Bir yudum alıp salona doğru yönelirken az önce gözüme ilişen kartpostalı duavardan söküp aldım "Sen de bunu haketmiyorsun" dedim.. Salona giderken asılı duran aynanın köşesine iliştirdim sarı yapraklı bir yolda yürüyen adamın kartpostalını... Aynada kendime baktım…Yeni kazınmış saçım, bir damla kurumuş ketçap ve kupamda yazının görünen kısmı.. "For you.."

Buraya kadar her şey normaldi derin bir nefes alıp düşündüm: Sıradan bir insanın duvarla ne sorunu olabilir ki? Ama ben 5 milyar insandan biri değilim, sıradan değilim...