Duraklama

Teslim ederken bu altın anahtarı
en kötüsü yanarım dedim..
bu dört duvar dışında neyim var ki?
öylede oldu, tutuştum..
duvarlar ve kilitli kapı içinde
tek ses çıkarmadan bekmekteyim..
kendi içime döne döne
özünde yanmaya mahkum bir pervaneyim
bu alev bu tene can verdikçe
bu mezar sana amade..
senin bu mezara, benimle, canlı girmeye
sebebin var mı?
Dışarıda bıraktıkların, bir iğne dahi olsa..
kalbine düşen en küçük bir gölge
bu kabrin kalbine girmene mani
en ufak bir nedenin var mı?

Ola ki bir zaman vakit geçer dersin
deme..
Ola ki kalkar bu mezardan
Yaşama arzusuyla koşar diye düşünürsün
düşünme..
Bir kuş sesi, bir meyve, bir çiçek
bir günah yada bir şükür gibi..
sende beni kendime döndüren bir nedensin..
Menzilim içimde kor gibi parlıyor..
dönemem geriye..

Sana anahtarımı teslim ettim,
kapımı ört ve git diye
sana anahtarı verdim
senden bir isteğim yok diye
İçimdeki ateşin tendeki sıcağı yanıltmasın
Bir tutam kül kalır bu yapma şehvetten geriye..
Ben döne döne mezile varırım
Sen cesedimi sarsarak hesap sorarsın
İstersin ki bu kabir çöksün ve başım altında kalsın
Oysa esas ben o başta değil, başın içindeyim
Ben bu bedeni bir koza bilmekteyim
varsın binlercesi gibi
bir zalim çıkıp da bir tutam ipek için canıma kıysın
umrumda değil hiç biri
hiç biriniz..
En fazla yanarım..
Sen bırakıp gidersin
Bir tek menzilim var gözümde parlayan
etrafım zifir gece..