Unutmak

Bir isim yada bir kısa anı unutmak ne güzel birşey.. Evet unutmak ne güzel!!

 Sakın yanlış anlaşılmasın, kötü ve ya zor zamanları ya da acı veren insanları kastetmiyorum sadece; bütün renkleriyle ömrün kısa bir anını ve ya bir kahramanını unutmak diyorum. Neden mi? Çünkü öyle zamanlar oluyor ki insan bildiği bütün denklem , formül ve planlarıyla olayın göbeğinde çaresiz kalıyor. Yine akla kötü durumlar veya olaylar gelmesin; sıradan ve hayatınızda hafif bir esintiye ihtiyaç duyduğunuz anlar da dahil bu çaresiz kalınan anlara.  Böyle zamanlarda "yeni" birine  ve yeni şeyler denemeye niyetlensede insan bunun gerçekten doğru şık olduğuna inanması bazen bir kaç başarısızlık sonra olabiliyor. Yine en garanti yol bilindik olanlar; hani susayınca su, acıkınca yemek gibi net bilinen birşey olmalı.  Oysa elde bilinen herşey o an için bir türlü sonuca götürmüyor ve kadere razı olup boyun eğdiğin anda unuttuğun birşey çıkıp geliyor. Yüzünde taze rüzgarı hissediyorsun, hatırlıyorsun.  İşte o an bu rüzgarın, unutmanın nefesi olduğunu hatırlıyorsun ve hayatında unutmanın acıkmak gibi, susamak gibi seni sonunda küçücük ve sıradan bir anda hazza götürecek bir yol olduğunu anlıyorsun. Unutmadan insan nasıl tadabilir aniden hatırlamanın verdiği hazzı?

Unutmanın kendisi de bu hazzın kaynağı biz hiç farketmesekde; dualarımızda bildiğimiz ve unuttuğumuz şeylerin aracılığını diliyoruz. Birşeyi tamamen kaybetmektense biryerlerde unutmuş olmayı yeğliyoruz. Bazen kendimizi unutup başkaları için yaşıyoruz (bunun kendisi başlı başına bir mutlulukken), sonra tek başımıza "kimsesiz ve yalnız" kaldığımızı sandığımız bir anda keni varlığımızı hatırlayıp bununla teselli buluyoruz. Daha ne çok şey var unutmak ve onun tatlı meyvası hatırlamakla ilgili mutluluk veren; eminim herkes kendi hayatından birşeyler bulabilir. Ben mesela; biten dostlukların ardından yakılmadan kalan bir fotoğraf buldum, onu bir kitap arasında "unutmuşum". Tekrar baktığımda unutmuş olduğuma ne  çok sevindim. Öfkemin elinden kurtulmayı sadece unutmam sayesinde başarmış ve şimdi doğru zamanda çıkıvermiş karşıma.

Kötü zamanlar ve acı veren insanlar için unutmanın hikmetini anlatmaya zaten gerek yok. Onları hatırlamak da insanın yüzünü buruşturup bazen gözyaşı dökmesine sebep  oluyor ki her ağacın meyvası tatlı olacak diye bir kural yok, bu da hayatın kendi içindeki dengesi. Ben bunca zaman bana sunduğu meyva ziyafeti için beynim ve kalbimi kutluyorum.  Çünkü onlar sayesinde bir zamanlar unutamamanın azabını çektiğim şeyleri şimdi sadece hatırlıyorum ve karşıma aniden çıkan bir yüz ya da ismin hiç unutmamış olduklarımdan nasıl daha  mutlu ettiğin biliyorum.