An'ı

Parmak uçlarına basarak yanına kadar yürüdü

hem korkuyor hem delice merak ediyordu

-Neden durmuyorlar ki?

bir martı çığlığı duydu, gözleri gökyüzüne kaydı

öyle ya, ne duruyor ki olduğu yerde..

Taşını bütün sıkıntısıyla denizin üzerinde sektirdi

taş da, bu merak da yavaş yavaş dibe indi

Onu gördüğüm zaman bir an durdum, gerçekten durdum..

Bildiğim herşeyi bir anda anlatmak,

dibe vuran merakı çıkartıp başına atmak istedim

göz göze geldik, bana bir anlık fırsat verdi sadece..

-Evrendeki herşey uzaklaşıyor birbirinden

diyebildim..

Ceplerinden gelen taş sesleriyle yürüdü gitti yanımdan..

O benim herşeyimdi, kelimelerimin bittiği yerde çıktı karşıma..

geriye dönüp bakmasını, merak ettiği herşeyi sormasını bekledim

yapmadı...

Akşam güneşi denizi tutuşturmuştu,
belki ısınırım diye iyice yanaştım.

Çocukluğumun güneşli bir gününe götürdü beni bu Nisan

araya yollar giren ilk dostluk bitişinde

beni bir nebze avutan bir deniz kenarı gezintisindeydim

Yolların, yılların ve fikirlerin iki kafada uzaklaştırdığı nice dostluk..

ve ben kendimi teselli ederken

yaşını bile bilmediğim evrenden bahsediyorum

"Her şey uzaklaşıyor!"

İşte bu yüzden en iyi şeyi öğretiyor bana o çocuk
yıllar sonra bakarda anlarım diyerek belki..

Bitip giden her dostluğun ardından cebinde bir avuç anı

yerli yersiz şıngırdıyor.
Tıpkı, bu güneşli gün gibi..

Had'di

Yırtık sayfanın koynunda kalan bir kaç harf

ismine sıçrayıp boyadı is karasına bir kaç zamanı

keşke yakılmak çözüm olsaydı

ruhunu hapisten kurtarmak isteyen nicesi,

medet umduğun şu ılık rüzgarda savruluyor..

Neyi değiştirmeye çalıştıysa onun etrafında dönüp duruyor

koparıp vermek istediğin elmaların sen tarafı hep yeşil

bunca itilmişliğin arasında bulduğun tek tepe, sözlerinin üstü..

kibritten bir ev gibi hep infilakını planladığın kaleni barındırıyor

Ayaklarındaki toprak, gözlerindeki yaş ve ellerindeki ter..

seni haklı çıkarmaya yetmiyor, korkuyorsun..

bir kağıttan intikam alır mı insan?

onu niçin yakıyorsun?

niçin asık bir surat? neden dağınık saçların?

Yaşamayı layıkıyla beceremeyenlere lanetini az mı dinledim?

Bunu ustalık sanıyorsan yanılıyorsun

Koynuna sıkıştırdığın kitabın kahramanları, hep seni kendine benzeten

kabirlerinden  söküp söküp diktiğin için her biri düşmanın

Sen yürüdüğün adımları birer, üçer, beşer atlarken

bunca hatana rağmen çürük köprün gıcırdayarak direniyor

sen o köprünün başında bekleyen adama Şapka diyorsun

gölgesi seni rahatlatıyor..

Derken uyanıyor bunca felaketin içinden adam,

onu bu kabusa iten sesin yumuşak karnında..

Hiçbirşey yapması gerekmiyor, hiçbirşey olmaya devam etmek için

Şarkının son istasyonunda, tabelayı düzeltiyor

"Herkes için herşey olduğum yer burası"