An'ı

Parmak uçlarına basarak yanına kadar yürüdü

hem korkuyor hem delice merak ediyordu

-Neden durmuyorlar ki?

bir martı çığlığı duydu, gözleri gökyüzüne kaydı

öyle ya, ne duruyor ki olduğu yerde..

Taşını bütün sıkıntısıyla denizin üzerinde sektirdi

taş da, bu merak da yavaş yavaş dibe indi

Onu gördüğüm zaman bir an durdum, gerçekten durdum..

Bildiğim herşeyi bir anda anlatmak,

dibe vuran merakı çıkartıp başına atmak istedim

göz göze geldik, bana bir anlık fırsat verdi sadece..

-Evrendeki herşey uzaklaşıyor birbirinden

diyebildim..

Ceplerinden gelen taş sesleriyle yürüdü gitti yanımdan..

O benim herşeyimdi, kelimelerimin bittiği yerde çıktı karşıma..

geriye dönüp bakmasını, merak ettiği herşeyi sormasını bekledim

yapmadı...

Akşam güneşi denizi tutuşturmuştu,
belki ısınırım diye iyice yanaştım.

Çocukluğumun güneşli bir gününe götürdü beni bu Nisan

araya yollar giren ilk dostluk bitişinde

beni bir nebze avutan bir deniz kenarı gezintisindeydim

Yolların, yılların ve fikirlerin iki kafada uzaklaştırdığı nice dostluk..

ve ben kendimi teselli ederken

yaşını bile bilmediğim evrenden bahsediyorum

"Her şey uzaklaşıyor!"

İşte bu yüzden en iyi şeyi öğretiyor bana o çocuk
yıllar sonra bakarda anlarım diyerek belki..

Bitip giden her dostluğun ardından cebinde bir avuç anı

yerli yersiz şıngırdıyor.
Tıpkı, bu güneşli gün gibi..