Tüy kadar ağır omuzlarım..
Kuşlar nasıl ölür, gördükten sonra..
En ufak hareketten bile korkarak geçen kısa ömrün
Korkusuz, ağlamasız, sızlanmasız düşüşü...
Nasıl böyle sessiz, çareler peşine düşmeden..
En küçük umuda minnetle bakmadan kabullenilir,bilmiyorum.
Ne dualar, ne yakarışlar var geçmişimde benim.
Hiç değilse, açılacak bir yaradan önce
acıklı bakışlarım bile yeter bu sondan utanmaya.
Bu yüzden bir kuş tüyü kadar ağır omuzlarım,
baktıkça ezilirim
Dayanamam
gözlerim dolar...
