En sevmediğim insan tipidir bu doğru yanlış ayırt etmeden her eleştiriye bir hakaret, ithamla karşılık veren insan tipi.. Bir de sözde doğru yolcular vardır ki insanı yoldan çıkarır. Bana yolu anlatan insanlar, yolun "bir lokma bir hırka" yaşamış yolcularınıdan farklı kalın bir kibir kürküyle gezindiklerinin farkında değiller.
"Sen çok yanlış düşünüyorsun", "Haşa de! Dinden çıkarsın", "Senin yolun yol değil"... diye diye nice insan o yolun eşiğine adım atmadan vazgeçirildi. Oysa "Oku" ve "La İlah" taki hikmet at gözlüğüyle görülebilecek bir hikmet değildir. Kafası önünde ve beton duvarlar arasında yaşayan bir insan yolu göremez ki tarif edebilsin.
İnsan bir inanca bir cümleyle girip çıkamaz.. O inanca girmek öncelikle tüm ön koşullarını, eskilerini bırakma ve arınmakla başlar. Sen kafanda uçuşan sorulara bir yön ararken biri çıkıp gelir ve sana "Bu, o, şu, bunlar, şunlar onlar vs vs günah düşünme, etme yapma" gibi kalıpları tekrarlar. Dinlemem dersen öfkelenir, seni yargılar ve belki de öldürür... Tarih böylece yok olup giden nice evliya ve nebilerle doludur. Sen anladığını yaşamak için saf ve temiz bir inançla girdiğin yolda bazılarının kibirden kaftanına basmış ve onları sinirlendirmişsindir. Bunca yıldan beri güce eğilegelmiş bir ağacın dalını doğrultmaya çalışmak, tek başına o ağaçta boynundan salınmakla sonuçlanabilir.
Aslında çok açık bir gerçeğin üzerinde yaşyoruz, herşey net.. Kitap, insanın ta kendisi.. Ama bunu kabul ettirmek için ya Şeyh'in dili ya paranın gücü gerekli. Bu iki muktedir varlıkta da bu yönde meyil zor bulunur.
Demek istediğim Yunus'un "Bir ben var bende, benden içerü" demesi boşa değil. Çünkü hangi hak aşığı, şu koca evren dolusu kitabın bir cümlesini idrak etmenin tadına varmış bir insan içindekini söylese, o vakit yargılarlar adamı. Bırakalım içimizde kalsın, rüzgarın yönsüz estiği bu mevsimde ateşimiz sönmesin boşa..
