Uzak

Şu an yaşadığım şehirden ve yaşamak istediğim kişiden çok uzaktayım... Döndüğümde yavaş yavaş değişen bu düzene sizler sıradan gözüyle bakarken ben ve bendeki bu açlık etrafı doymak bilmez bir halde izleyeceğiz. Sonra ben tıkanacağım, bu açlık ölecek ve bende sizlerden biri olacağım..

Yaşadıkça yaşayası geliyor insanın çünkü her adımda bir sonraki adımın hayalini kuruyorsun, bir sonraki adım için ayağını yere sağlam basmak zorundasın, yürümek işte... Yol, yürüdükçe ayakabıları eskitiyor, değişen ve gelişen insanın cümleleri kısalıyor, susuyor. Rüzgarla savrulmadan küçük kırıntıların peşinde koşmadan.. Birgün herşey ortaya çıkarsa ne yaparım, Söylediğim yalanların hesabını nasıl veririm korkusu olmadan yaşayan herkes, ben gibi, bu yolun sonundan çok yolun kendisinden bahsedecektir.

Değil mi ki bana, bir gelecek kurmaya yetmeyen şu kalbe, diğer yarısını verdi. Bu yola kızılır mı?

Geride kalan insanlar olacak, tanıdığım herkesi geride bırakacağım güne dek teker teker düşecekler.. Ben sımsıkı sarılsamda olacak, yenileri yağacak... Cümlelerimin "siz" i düşecek ..

Tekrar görüşünceye dek...