Günce

kafamın içinde
bir ağrıyla yaşamaya çalışıyorum
bu ağrı susturuyor
parçası olduğun herşeyden tek tek koparıp
kayıtsızlık dolu bir kutu içine hapsediyor
duvarları kartondan olan bu küçük hanede
yırtıp dışarı çıkamamanın acizliğiyle yaşıyorum

Her güzel şeyin bir ömrü varmış demek
cebinden anahtar sesi gelen bir adam olunca
koşmak yerine yürümeyi tercih ediyorsun...
koşmak, kendi rüzgarını yaratmak demekti benim için
rüzgarlar şimdi
taze fidanlarda esiyor..

Bir gün harcadığım bu anında hesabını vereceğim
Şimdi gizleyebildiğim unutkanlıkların yerine
kayıtsız bir yeniden doğuş gelecek
ben ne yaşadığımı bilmeden öleceğim
Acıyorum benim yerime terleyecek o adama..
ondan çaldıklarım için de
beynimdeki ağrıda pay var
ve ben her dürüst adam gibi
hakkım olan acıyı çekeceğim..